Cartagena

In Cartagena bleek onze hotelkamer geen ramen te hebben en geen balkon en dit terwijl we alles zo goed mogelijk hadden geboekt in Amsterdam. Dus de koffer daar gelaten en op zoek naar iets beters, maar omdat het een lang vakantieweekend was in Colombia was dat lastig. We zijn nog meegelokt door iemand die ons een zeer ruime etage aan zee heeft voorgesteld maar de entree was wat vaag en voelde niet goed.
Terug bij het hotel werd ons verzekerd dat we de volgende drie nachten de kamer aan de balkon kant konden krijgen als we de eerste nacht in het duister kamertje sliepen. Maar de volgende dag had de dullige tweeling ( tweeling die de receptie deden maar geen woord Engels spraken)de aan ons beloofde kamer al weer doorverhuurd aan iemand anders. Dus moesten we wel een scene maken om alsnog nadat de nieuwe huurder ontwaakt was de kamer te kunnen bemachtigen, en dat is gelukkig gelukt,
We zaten in de wijk Bocagrande een langgerekt schiereiland ten zuiden van de oude binnenstad waar vooral veel hotels zitten voor Colombianen met het voordeel van de restaurantjes, het stand vlakbij en vooral een internet cafe aan de overkant waar we dikke vrienden mee geworden zijn. De neven , de het runde spraken prima Engels en waren voor ons een vraagbaak.
We waren in Cartagena om een dagopvang voor kinderen te bezoeken via ons contactpersoon, Gerard, die we konden vinden bij zijn restaurant in de oude binnenstad.
Maar twee avonden op een rij was deze gesloten. De derde avond was het raak en Gerard heeft Ellen erg ernstig toegesproken over de heftigheid van de sloppen wijk en grote armoede in Cartagena.
90% leeft van 1 dollar per dag en er is weinig anders aan industrie dan toerisme. Hier merk je als toerist niet direct veel van. De oude binnenstad is prachtig vol met koloniale Spaanse panden met binnenplaatsen en rijk van kleur.
De ommuurde oude stad is een plaatje en binnen de oude stadmuren bevinden zich dure hotels en winkels in mooie panden.
Om het project te bezoeken waarvoor we kwamen moest Gerard mee en die had nu geen tijd….hij verbood ons eigenlijk om op eigen houtje te gaan omdat dit te gevaarlijk zou zijn en stelde voor om 4 april te gaan.
Dan moesten wij wel onze plannen aanpassen. We wilden eigenlijk na al het gereis en verhuis aan de kust bij Tyrone park de laatste week doorbrengen om wat te ontspannen.
Ellen moest nadenken, Debby deed een dagtripje met de boot naar Rosario eilanden om te snorkelen.
Na een super leuke rumbus ervaring in de avond waar een live bandje inzat en veel rum werd geschonken en langs de kust werd gereden, heeft Ellen besloten dat dit project toch te heftig zou zijn. De volgende dag hebben wij Gerard weer bezocht in zijn restaurant om dit mede te delen en hij begreep het goed en leek opgelucht. Daarna zijn wij naar club Havana gegaan waar een coole liveband optrad, heel gaaf.
Aangezien het toch een onafgerond gevoel gaf om het project in de sloppenwijk helemaal niet te bezoeken ,is dit opgelost doordat Gerard voorstelde om een bevriende Colombiaan ons een eco-tripje te laten verzorgen in een boomstamkano en tevens alsnog met deze man het project te bezoeken.
Dit op 4 april dus.
Ook een vriend van Zefan die zelf een voetbalproject doet met zwerfkinderen was geschrokken van de heftigheid van dit project volgens Gerard, korter relaxen aan zee maar wel goed om toch te doen en de confrontatie met de armoede aan te gaan nu we er toch zijn.
En wat eerder terug te keren naar Cartagena is ook geen straf.