Santa Marta en Buricata

SANTE MARTA en BURICATA

Vanuit Cartagena met de bus naar Santa Marta waar we twee nachten in een erg luxueus hostel hebben gezeten.
We hadden een romantische voorstelling van deze stad maar ook hier veel armoede behalve in de toeristenhotels en hostel.
Zwerfkatten en honden zoals overal en zwervers en zwerfkinderen.
Naast ons hostel lag elke nacht een man in het portiek te slapen naast een doos met pasgeboren kittens die door iemand op straat was gezet en waar hostelgasten voor probeerde te zorgen.
Ellen had net voor een zwerfkatje dat op het dakterras van het hostel kwam bedelen een zakje kattenvoer gekocht toen we het bericht kregen dat haar kat Simba was overleden bij Jacqueline waar hij woonde.
Hij was 16 jaar oud en ernstig ziek, de mensen waar hij woonde moesten besluiten om hem in te laten slapen.
Door het tijdsverschil van 6 uur was het al gebeurd toen we het hoorde. Dat was erg verdrietig ook voor Chantal en Anouk. Ellen had er graag bij willen zijn, maar het is te snel gegaan. Is wel een heftig gevoel.
Dezelfde dag zijn er dus pasgeboren katjes op straat gezet,,,hoe vreemd kan het leven zijn.
De zwerfkat op ons dakterras heeft in ieder geval even goed gegeten en we hebben voor het eerst bedelaars wel geld gegeven in plaats van het niet te willen zien of weten. Leven kan hard zijn en wij zijn toch
eigenlijk ontzettend bevoorrecht.
Maar omdat we zo veel van planning hadden veranderd en bestemming. Hadden we maar twee nachten de juiste kamer en heb we de laatste nacht afgeblazen om ook eerder op ons tropische bounty bestemming te kunnen komen……..alleen was deze al volgeboekt.
Besloten om een tussenstop in te plannen in een klein kustdorp tussen Santa Marta en Palomino.
Geheten Buricata.
Op google map ligt dit dorp direct aan het strand en een rivier monding, en had een hostel.
Eenmaal daar met de bus aangekomen moesten we in een totaal verroestte auto die als taxi diende vervoerd worden van de hoofdweg naar dit gehucht.
Eenmaal voor het hostel afgezet in het mulle zand( wat onze koffers niet leuk vonden) bleek het hostel hermetisch afgesloten en te koop te staan.
Wat nu…eerst maar even in de schaduw gaan zitten bij een local eettentje en al bedacht meteen maar weer weg te gaan.
Het gehuchtje leek op een spookstad met vervallen eettentjes en souveniersuitstallingen. Wel een paar bussen op het dorpsplein.
Niemand die Engels sprak en met handen en voeten toch nog via via een mannetje kunnen opduiken die het hostel voor ons opendeed.
Alles hier is vergane halve glorie. Op een of andere manier is waarschijnlijk hier het toerisme afgenomen en waren er alleen colombiaanse dagjes mensen.
De locatie is perfect: prachtige begroeiing, de zee en de riviermonding maar de huisjes hier waar de mensen wonen zijn vervallen en de eens met palmblad bedekte daken zijn eraf gewaaid waardoor het plastic er onder uitkomt.
Ook is een gedeelte weggeslagen door de rivier, wat we begrepen hebben van een bewoner.
Een hele vreemde sfeer,,, een verlaten dorp …en veel armoede zo te zien.
Het was een eng hostel , op het plein dachten wij dat er een feestje zou zijn, maar dit bleek een kerkdienst met een dominee die tussen de salsa muziek door wat babbelde en of en toe halleluja riep…Leek een vrolijke boel maar het eindigde met een hele heftige preek , dit uren scheen te duren waar het woord : communistmu steeds vaker te horen was. De toehoorders lieten nu ook van zich horen door bevestigend te joelen.
We kregen een steeds angstiger gevoel en waren ervan overtuigd in een communistisch bolwerk van de Farc te zitten als enige toerist en dat nog duidelijk zichtbaar ook op een verhoogd terras achter de ijzeren omheining van de voorplaats/tuin van het hostel.
De mensen van het dorp waren al niet aardig en begroette ons nauwelijks maar nu voelden we ons zo bedreigd door de opzwepende politieke betogen van de dominee dat we besloten dat het maar beter zou zijn naar binnen te gaan alvorens de dienst over was.
In onze kamer hebben we met een springtouw, die we hadden gekocht om een hangmat op te hangen ,de deur klink vastgebonden aan de wasbak van de badkamer en de gelukspoppetjes die Linda ons voor de reis had meegegeven eraan gehangen.
In bed ons bewapend met fluitje en zware zaklamp en zo de nacht doorgebracht in de hoop dat we niet ontvoerd zouden worden.
We zijn natuurlijk weer heel wakker geworden maar wilden hier zo snel mogelijk vandaan om bij ons dream hostel te kunnen verblijven.
In de hoop dat dit dan ook inderdaad een fijne plek zou zijn om de batterijen even te laden.
Wederom door een zeer oude auto ( echt helemaal doorgeroest en met de assen bijna over de zandweg schurende)van het kustdorpje naar de hoofdweg vervoerd om de eerst passerende bus aan te houden om naar Palomino te komen.
Aldaar wachtte een motortaxi op ons om ons naar dit hostel te vervoeren.Maar we zagen het niet zitten om met een 20 kilo wegende koffer achter op een motor te springen .En natuurlijk draagt hier niemand een helm.
Uiteindelijk door een hooguit vijftienjarige met een auto vervoerd naar ons hostel.
En…..tot onze grote opluchting was het inderdaad dream-achtig.
Ruime schone kamers in met palmbladen bedekte accommodaties en zowaar een klein zwembad en 50 meter van het strand.
Wij waren erg opgelucht en happy, eindelijk rust en toeristje spelen !!